bazen kendimi üzdüğüm için kendimden özür diliyorum. tam sorun değil birader diyecekken bencilliğim hoop ortaya çıkıyor bir kara delik gibi ruhumu benden çalıyor. herhangi duygu beslediğim herhangi bir konuyu hep uzakta tutu isem belkide sevdiğimdendir amk dedim. kendi kendime saklambaç oynadım. ebe beni doğurtan ebe, ben, ben. o radde ilkel duygu işte. ve şöyle sordum kendime? yalan mı sanat için, sanat mı yalan?
tabiykieee toplum yalan içindi cevap?
herkesi inandırıp kendin inanmama sorunu vardı belkide her yerde.
herkeste.
inanılmaz şeyler görüp inanmadığım için bazen kendimi üzüyorum.
sonra yine özür diliyorum geçiyor amk.
geçmezse rakı basıyorum dişime.
