inanılmaz hızlılar. güvercinlere verdiğiniz ekmek parçalarını hemen gider kaparlar. yemeği kaptıkları gibi kaçarlar. fazlasıyla vahşi hayat davranışı.
neyse, anlatmak istediğim şey o kadar başka ki. sanıyorum 5-6 ay evvel işe giderken duvarın dibinde serçe yavrusu gördüm. sinmiş köşeye. elime alayım dedim, yarım yamalak uçarak trafikte bir arabanın tekerine gitti. neyse ki trafik vardı, yoksa ezilmişti. hemen aldım elime, bakkaldan bir kutu alıp, serçeyi de içine koyup eve kadar çıkardım. anneme verdim ve işe gittim. akşam geldiğimde uçmasının oldukça iyileştiğini gördüm. bizimkiler biraz daha dursun diyince bekleyelim dedik. hemen salmayalım. ibnenin gözü o kadar dışarıda ki ama. öten serçelerin sesini duydukça kafayı yiyor. 1-2 gün geçti, artık evde saltolar atmaya falan başladı. uçuşunun kaliteleştiğini gördüm ve salabiliriz artık dedim. hava da aydınlıktı ve rüzgar yoktu. balkonumuzun baktığı yer de hep ağaçlıktır, yorulsa bile ağaca konacaktır ve güvenli olacaktır diye düşündüm. aldım saldım balkondan, o kadar keyifliydi ki onu salmak anlatamam. gel gelelim göt hoşafı gitti o kadar ağaç varken bir tane duvarın dibine kondu. serçelerin ötüşünü duydukça o da ötmeye başladı, yalnız hiç yerinden kıpırdamayarak. bir kedi farketti sonra, adım adım sesi takip edip serçeyi buldu. kediye domates attım * ama gene de engelleyemedim. bir çırpıda götürdü serçeyi. hayatımda bu kadar nadir üzülmüşümdür. belki hiç almasaydım o duvarın dibinden yaşayacaktı.
