Arkadasim, annem, sirdasim olan insan... hatta bazen herseyim. Universiteye ilk basladiginda en cok kimi ozledin derlerdi ablami derdim. Enistemi buldugunda en cok onla gezmeye basladi cok kiskanirdim. Her zaman benim en buyuk destekcim oldu. Hep benim iyiligimi istedi hala da ister. Onunla gezdigim de aldigim keyfi en yakin arkadasim haric hic kimse de almadim. Cilginca gezerdik ve para harcardik. Bir dedigimi iki etmezdi. Istedigim hicbirseyi almamazlik yapmadi. Ne zaman paraya ihtiyacim olursa yolladi. Ankara da sevdigim yerlere ilk o goturdu. Kendisi hizli bir universite hayati yasadigi icin ve ben suan universite de oldugum icin neyi nasil yapmam gerektigim hakkinda hep ogutler verir. Tersi cok kotudur. Sinirlendigi zaman ve bana kizdigi zaman hic bir zaman cevap veremedim. Anneme babama dahi cevap veririm. Ama ablama hic cevap veremedim. Hala da veremem. Korkarim cunku. Annemden babamdan cok ablamdan korkarim. Kucukken bana saatlerce aglata aglata ders calistirirdi. Calistirdigi her dersten gectim. Hic yanlis birsey yaptigini gormedim. Yaptiysa da iyi sakladi. Bana enistemle konustuklarinda sıkıntılarını anlatirdi. Onun en iyi sirdasi oldugunu dusunup mutlu olurdum. Hep sirrini sakladim hicbir zaman annemlere acigini vermedim belki de o yuzden anlatirdi. Aksam yemeginden sonra hadi yuruyelim derdi cikip saatlerce yururduk. Yurumeyi, kitap okumayi, ders calismayi, orgu ormeyi hep cok sevdi. Onu herkesten cok iyi tanidigima eminim. Hatta bazen kendimden bile iyi tanidigimi dusunuyorum.
Hep yapardik ederdik diyorum cunku yaklasik bir senedir evli ve anlattigim seleri artik yapamiyoruz. Bazen ozlemiyor degilim.
Herseye ragmen onu cok seviyorum. Abim yada kardesim yok. Bir ablam var ve bu yuzden kendimi sansli hissediyorum.
