üniversitede 4 yıl aynı evi paylaştığım ve uzun zamandır görmediğim dostum, kardeşim diyebileceğim adamı gördüm bugün. sürekli olarak telefonda konuşurduk ama uzun zaman sonra bir araya geldik. şehirler farklı olunca, iş güç derken insan fırsat bulamıyor bir araya gelmeye.
o kadar üzgünüm, o kadar kızgınım ki aynı zamanda. gözlerinin içi gülen, gruptaki en ''fırlama'' adam gitmiş yerine artık hayat küsmüş, amaçsız bir adam gelmiş. elbetteki kimi durumlarda insan yıkılmak istemezse, dirayetli olursa tutunur bir şeylere. şahsi hataları da yok değil ancak insan suçlayacak birini arıyor sanırım. fail ise belli;
emre'nin yani o arkadaşımın aynı okulda eğitim fakültesinde okuyan bir kız arkadaşı vardı. adı fulya. isimleri özellikle ifşa ediyorum. dünya olmazları oldurur ya. belki kulağına çalınır bu yazdıklarım. imkansız tabi ki. ama işte...
fulya'dan bahsediyordum. emre o kadar çok severdi ki onu. fulya'da o zamanlar benim gözümde kendi kız kardeşlerimden farksızdı. çünkü o diğer kızlardan da farklıydı. oturması kalkması konuşması. okuluna gösterdiği özen. okumaya geldiği bir şeyleri amaç edindiği ortadaydı. o yüzden emreyle fulyayı takdir ederdim hep. emre çoğu akşam evde gelecekle ilgili planlarını anlatırdı bana. her zamanda hafız diye seslenirdi bana ki halen daha öyle. ''hafız okul bitince işimi elime alayım askerden önce en azından söz yapacağım''. hafız şöyle olacak hafız böyle olacak hafız yıllar sonra çocuklara anlatırken sen de orada şahit olur onaylarsın beni... hey gidi hey...
hayatın garipliği ve anlamsızlığı, insanların durumlara ve şartlara göre kişiliklerinden çabucak taviz veriyor oluşunda gizli sanırım. okul bitti. fulya coğrafya öğretmenliği mezunu. 1 sene kadar atanamadı. tabi emre ile farklı illerde yaşıyorlar. emre de iş bulamadı bir süre garibim.
fulya'nın emre'nin profiline attığı fotolar aklıma geliyor. bir kardan adam bir de kardan kadın. şöyle bir bankta oturmuş el ele. artık kim yaptıysa. o aralar sözlenme durumu vardı fulyayla ikisinin. ''sıra bizde canım'' yazmıştı fulya o resmin altına. ben de beğenmiştim resmi hatta. sonra emre aradı. sözlenme durumu olduğunu söylemişti. çocuklar gibiydi. deli çocuk be. ''hafız atla gel ben de kalacan'' demişti. ne ben atlayıp gidebildim ne de o gün geldi.
artık ne oldu ne olmadı bilmiyorum ama ilişki çatırdamaya başladı. bilin bakalım neden? aileler ve ahlak yoksunu, kızlarını adeta mal gibi gören anneler yüzünden. ha tabi bu arada fulya atanmıştı. van'a olması lazım. tabi o arada annesi ''kendi mesleğinden birini bul'' şeklinde telinlerde bulunmuş sanırım. emre yalan söylemez. bu ne ahlakıztır ne karaktersizliktir ya rabbi.
hani kötü şeyler olduğunda sanki telefonlar bile bir başka çalar ya. bir akşam o şekilde çaldı telefonum. emre çoocuklar gibi ağlıyordu. emre'den ayrılmış, adam akıllı bir sebep göstermeden 5 yılı çöpe atmış yani.
dedim telefonda olmayacak. iznim vardı atladım emrenin yanına gittim. çocuk harap etmişti kendini. ailesi ablaları amcaları herkes ama herkes sanki evde bir cenaze varmışçasına eve doluşmuştu. buhran hali... o kadar kötü bir şey ki. annesinin ağlayarak yalnız bırakamıyoruz kendine bir şey yapacak diye. benim bir oğlum var kaybetmek istemiyorum onu demesi aklımdan çıkmıyor. o muhterem kadıncağızın o hali her zaman cız eder içimde.
o hafta ne ben ne emre uyumadık adam akıllı. aldım istanbula getirdim. gezdik tozduk, çözmeye çalıştık. bu işleri sevmeyen ve beceremeyen ben fulyayı aradım.gayet soğuk bir konuşma yaptı bana karşı. o sevecen kız gitmişti. hani o okulda tek bir kız göster deseler parmğaım fulyayı işaret ederdi ya, o kız çoktan ölmüşte emre'nin haberi olmamış meğer.
emre'yi karşıma aldım. dedim ya seni burada bir güzel döver gönderirim memlekete ya da adam gibi kendini toplarsın. seçimini yap deyip yumruklarımı gösterdim. emre bilir. kampüsü önünde kendisi ve fulya için kavga ettiğimde kanlı ellerimi fulyayla beraber yıkamışlardı o zamanlar. emre için fulya için. ben bir aile kuracaklarına emindim. o kadar emindim ki hem de. beraber çay demeyip ders çalışırdık dertleşirdik. benle uğraşırlardı mesela... eski günler güzeldi tabi ki.
ardından emre işe girdi. biraz olsun kendini toparladı ama yıllardır psikolojik destek alarak antidepresanlarla yaşıyor.
şimdi ise emrenin 10 yaş ihtiyarlamış halini bugün gördüğümde şok oldum. allah yardımcısı olsun kardeşimin. allah gelecek günlerde göğsünü ferahlatacaktır inşallah. herkesin başından geçen şeyler eminim ki ileri de kendi çocuklarıa sarıldığında, onu gerçekten seven birini bulduğunda kendine kızacak. olsun, hayatta her acı bir tecrübe ne de olsa.
peki fulyaya ne oldu? ailesinin istediği gibi kendi meslektaşı olan kronun biriyle evlendi. bir oğlu var. herif tam bir barzo. allah mesut etsin bile diyemiyorum.
ne kadar da boş ve anlamsız bir dünyada yaşıyoruz. insanlar diğer insanları ne kadar da kolay silebiliyorlar. demek ki bu hayatta gerçekten yalnızız.
