çok çok eskileri bilemem elbette ama uzun bir süredir gözlemlediğim ve içlerinde kendiminde olduğunu düşündüğüm büyük bir güruh, oldukça karamsar,mutsuz hatta hayattan bağlarını kesip tamamen yok olma derdinde gibi. açıkçası aşk ya da maddi sıkıntılarım yok. gayet aklım başımda. benim derdim sadece, kendi varlığımın bir şeyler yapmaya çalışmasını, bu yolda emek harcamasını anlamsız bulmasıdır. tüm bir gece kendi aklımca varlığımı ve amaçlarımı sorguladım. mutlak sonumuzun ölüm, yani yokluk olduğunu bildiğim için, bir şeyler yapmanın manasız olduğunu düşünüyorum. sadece ben değil, tüm insanlar acınası halde. yani ben sadece bir örneğim bu durum için. aslında hepimizin çabalamaları anlamsız ve boş. yani aklınıza ne geliyorsa, her şey boşluk. inançlardan milliyetlere, ideolojilere, aşklara kadar. sekste boş. bir ara saplantı olduğunu düşündüğüm bu düşüncelerden, kurtulmaya çalıştım ama saplantı olmadıklarını, aslında hayattaki gerçek hakikatın bu "boşluk"lardan oluştuğunu anlayacak kadar gerçek olduklarını idrak ettim. bu tarz düşüncelere sahip bir çok yazar vardır aranızda, bunları aşabildiniz mi yoksa sizde bıraktınız mı bir çok şeyi ?
tabi "her şey boş, gidin intihar edin" demiyorum. ama ortalıkta dolanıp durmayın anlamsızca. evlerinize/odalarınıza çekilip sadece düşünün.
