17 yaşındaydım. ibrahim sadri'nin sen benim on yedi yaşımsın şiirini dinliyordum bir kız için. tüm lise tarihimde sigara içmemiş olan ben, lise son sınıfın son dönemlerine doğru kıvama gelmiş bir aşık olarak sigaranın kıskacı altına alındım. ergen arkadaşlarımla sevdiğimiz kızlardan uzun uzun söz ederdik ve yak bir sigaraya varırdı olay. öyle elele tutmak falan hayali değil bizimkisi. delikanlı gibi severdik. sevdin mi evleneceksin, evlenmek için sevmedinse ortamdan dışlanır ve arkadaşsız ve sahte bir aşık yaftasıyla kalırsın. sevdiğini kandıran arkadaşlarını kandırmaz mı ulan diyorduk yani. e tabi klasik bir şey olarak terk edilmiştim apansızın. diğer bir arkadaşa kız hiç yüz vermiyordu, diğer bir tanesi çok sevdim çok sevdim diye üç ay divane gezer, ona kavuşmadan yeni birine tutulurdu. ortam olarak başladık üç beş ergen. şimdi geriye dönüp bakıyorum da kaybolan yıllarımı verseler yine kaybederdim onları. ergenken sigaraya başlamamış tiryakilere de hayret ederim. o buğulu dönem geçince bir insan niye sigaraya başlasın ulan. bk var.
