Dün gece 10 sularında başımıza geldi-çoğul çünkü ev arkadaşım da yanımdaydı-
Ev arkadaşımla mutfak için alışverişe gidiyorduk. Geceden alışveriş yapalım ki pazar sabahı çıkmak zorunda kalmayalım dedik. Arkadaşım bir liste hazırlamış sanırsın kıtlık çıkacak marketi yağmalayacaklar yiyecek bir şey kalmayacak. Benim de maddi sorunlarım var son iki üç gündür -sanırım buna manevi sorunlar da eklendi artık-. Kızdım söylendim çocuğa hatta o kadar sinirlendim ki görmek bile istemiyorum çocuk gibi önden yürüyüp tanımıyorum imajı veriyorum. Markete girdim listeyi çıkardım o sinirle 6-7 dakika da poşetleyip çıktım eve geliyorum, arkamda biri var sanıp hızlı adımlarla yürüyorum; o kadar ıssız ve karanlık ki sokak lambasına bile sövüyorum gerginlikten. Sonunda attım kendimi binaya off olaya bak anahtarı evde bırakmışım. Deli gibi -sanki değiliz- basıyorum zile tekmeliyorum kapıyı o sıra da arkamdan bir ses geldi "aza..." 3 saniyelik sessizlik ve ben hareketsiz aha geldi ne olacak diye beklerken "ilk yumruğu sen vur" stratejilerine dalmışken "dönüp baksana kim o diye ulan" fikri geldi aklıma gülümsedim ve döndüm.
Ark: ne yapıyorsun
Ben:....
Ark: niye beklemedin beni sucuğu yazmayı unutmuşum listeye onu da aldım. Hem ağır değil miydi o poşetler
Ben: anahtarımı unutmuşum kapıyı aç.
Ark: zili mi çalıyordun sen beraber çıktık ya oğlum kafayı mı yedin sen?
