soğuk ve bir o kadar da ruhsuz yurt odamdayken, akşam abim aradı ve duyabileceğim en acı şeyi duymuştum. sadece ağladım... son kurban bayramında elini öpemedim, içime o battı en çok. cenazesine gidemedim. içime attım ağıdımı. uyumak için kapadığı gözlerini, bir daha asla açmamış, ve öylece yatağında vefat etmiş*, bana adını veren dedem. küçükken bana aldığın oyuncaklar, elimden tutup çıktığımız gezmeler... kuzenimle bana, ağaç dallarından yaptığın deve, ok-yay, tahtadan kılıçlar ve bağ evinde geçen anılar... anlattığın komikli hikayelerin, şakaların ve babaannem ile atışmaların... sırf torunlarına değil, mahallende ki tüm çocuklara şefkatle yaklaşıp onlara çikolata veren dedem... aile yemeklerin de, o kadar torunun içinden kuvvetli bir sesle adımı çağırıp "gel yemeğini ye hadi, soğumasın" diyen dedem... küçükken sırf ezan okunsun da dedem camiye gitsin, ben de peşine takılıp kendime abur cubur alayım diye, kapılarının önünde beklerdim. o zamanlar aynı apartmanda otururduk. o zamanlar her akşam dedemlerin evine gider, babaannemin yaptığı yemekten yer ve dedemle televizyon izlerdik, buna bazen kuzenlerimde dahil olurdu. şair demiş ya " anılar, anılar... belki hepsi bir kelime...". her şey kelime, ama sen hep kalbimde kalacaksın ak sakallı adam, ta ki bu adaşın da vefat edene kadar...
