geceye söz bırakma eylemidir.
Yalnızlık kimileri için mecburiyet değil seçimdir, onlardan biri de benim. Ha belki züğürt tesellisi gibi gözükebilir ama inanın öyle değil, belli şeylerden belli yaşanmışlıklardan delirme eşiğini biraz daha düşürüp damarınıza kan değil hüzün pompalayan kalbinizle geceler boyu dertleştikten sonra insan ne yapsa olmuyor, çünkü çevrende eşin dostun sevgilin arkadaşın vesairen olsun ya da olmasın, içindeki boşluk gittikçe büyüyor büyüyor büyüyor.. inatla devam ediyor büyümeye, ve en acısı da ne yaparsanız yapın o boşluğu hiçbir zaman kapatamayacağınızın farkına varma durumu.
Hayır, bu basit bir karamsarlık öyküsü değil çünkü boşluk sadece boşluktur ne siyaha boyar kendini ne beyaza.
Ben boşluğumu kabullendim, ona rağmen yaşamaya devam ediyorum. Hayatta herhangi bir umudum Mutlu olma isteğim beklentim ya da hayata dair söylenebilecek başka bir şeyim yok. Boşlukta süzülmek gibi, ama korkutucu değil. Korkularımızın intihar gecelerinde gözyaşı dökeli çok oldu. Neden yaşadığıma cevap verilecekse, acı.
Hayata bağlayan tek şey acı, acı çekmeyi seviyor insan bir noktadan sonra ne garip
Beklemeyi seviyor artık.
Geceye bir söz değil bir çok söz bırakmış oldum, çünkü anlatacak kimsem yok ulan bu noktada bir isyan bayrağı çekiyorum.
Çok yazdım hayatım boyunca, gidip bunları bi kağıda da yazardım ama ne bileyim lan işte yazdım gönderdim.
Geceye bir söz bırak
Geceye kendimi de bırakasım var dönmemek üzere ama henüz vakti değil.
