hastanedeyiz diyelim, etrafta 500 kişi var. uzaktan engelli biri geliyor, çocuk veya yaşlı farketmez. beni görünce illaki bir şey söylemeye çalışıyorlar. her defasında affallıyorum. niye ben lan? kardeş görüyorlar galiba beni. bende önce öcü görmüş gibi oluyorum sonra gülümseyip "he ciğerim, he canım" diyorum.
tabi bahsettiğim zeka engelliler vs.
öyle bir şey ki ilerliyor mesela, kolunda biri var annesi falan, arkasını dönüp halâ benden bir şey bekliyormuş gibi bakıyor bir şeyler söylüyor. ama sadece benden valla bak. çok enteresan.
bide konuşamayan bi eleman var bizim işyerinde. o da hep benle konuşmak istiyor. ulan ben de hiç anlamıyorum ki... hayır, keşke anlasam ama anlamıyorum arkadaş. mesela usta çok iyi anlıyor, anlaşıyorlar. ama ben anlamıyorum abi.
