Azerbaycan Hocalıda sessizlik ve karanlık hâkim,
Doğan gün ağlayarak yavaşça geceden sıyrılıyordu,
Yanmış yıkılmış ıssız sokaklarda bir uğultu canhıraş,
Azeri Türkü kanıyla doymuş yarasalarda bir telaş,
Onlarda günle birlikte kuzu postuna bürünüyordu.
Diasporanın yalan bombardımanı başlamıştı erken,
26 Şubat 1992 "Ermeniler katlediliyordu!";haberler derken
Bütün dünya milletleri yorum yaptı gerçeği bilmeden,
Bilenlerde yine menfaatlerine boyun eğiyordu,
Adeta "1915 tehcir" yalanı gibi yineleniyordu.
Yalan balonları dünyanın dört bir yanında şişirildi,
Anlatılıyor "Ermenilerin haklı savaşı" pişirildi,
Kulaklarını tıkamış dünya Hocalı katliamına!
Üç bin yıldızdan altı yüz on üçü bir gecede kayıyor,
25 Şubat 1992 gecesi Azerbaycan Hocalı yanıyor.
"For the Sake of Cross" Haçın hatırı için vuruyordu,
Gaflanlar yakmak için ölüleri üst üste yığıyordu,
On yaşında bir çocuk başından yaralanmış inliyordu,
Gözlerindeki ölüm korkusuyla Tigranyan'a bir baktı,
Acımasız zalim küçük yavruyu ateşe atıp yaktı.
Zulüm sessizce inmişti gecede Hocalının bağrına,
Demokrasi havarilerinin bu gitmemişti ağrına,
Bu ne biçim inançtır böyle yüzlerinde sadist bir huzur,
Soykırım yalanı üflüyorlar dünyanın her bir yanına,
Aynı anda yüzlerce Hocalı'nın kıyılırken canına.
Günden güne bitiyor Hocalı'nın yüreğindeki umudu,
Yanmış, yıkılmış insanların ne mezarı var ne tabutu,
Baykuşlar meydanlarda ölüm marşlarını söylemekteler,
Birleşmiş Milletler ki bu zulmü duyarsızca seyrederken,
Kadehler tokuşturarak barış için ahkâm kesmedeler.
Uyanır elbet bir gün ürperip karanlıklardan insanlık,
Barış toprağı serpilip rahmete döner dünya çölünde,
Adalet fışkırdı mı Âdemin çocuklarının göğsünde,
Kutsilik aranmaz o zaman ne ırkta nede ten renginde,
Yeşil renkli bahar müjdesiyle uyanıp günün birinde...
