Günümüzde en çok aranan özelliği "olgunluk" olan varlık.
Sürekli küfür eden, sesli konuşan, öküz gibi kahkaha atan, hayatındaki en büyük başarısı iddia tutturmak olan, pis, zevksiz, cinselliğin c'sini bilmediği halde am-göt-meme üçlüsünden başka bi şey konuşmayan, oturup felsefe veya psikoloji hadi bunları geçtim en azından bir iki şiir sohbeti yapmaktan aciz, görgüden kibarlıktan bihaber,annesi tarafından "benim yakışıklı oğlum" diye pohpohlanmış,babası tarafından "benim aslan oğlum ne canlar yakacak" diye şişirilmiş, sürekli aldığı eşyaların parasının muhabbetini yapan, kızlara bi şey ısmarlayarak kendini erkek hisseden, ısmarladığı kızdan da "vermesini" bekleyen, çok büyük özgüven eksikliği yaşayan ve bunu örtmek için sevgilisini aşağılayan, iltifat etmekten yoksun, kadına nasıl davranılması gerektiğini bilmeyen bir nesil ile karşı karşıyayız.
Bir de önceki nesillere bakıyorum. Kitaplarda,filmlerde gördüklerime..
Kibar, olgun, anlayışlı, sohbet etmesini bilen, mesafeli, sevgilisinin fotoğrafını cebinde taşıyan, şiirler yazan, şiirler okuyan, bilmediği konuda konuşmayan,en çirkin kadına bile iltifat etmesini bilen,erkekler varmış. Şimdi böylesini bulmak, görmek ne mümkün.
Beyler lütfen susar mısınız, ses tonunuz miydemi bulandırıyor.
Günümüze nefret, geçmişe imrenme dolu bu yazıyı; hakim olamadığı hormonlarını şiir ile dizginleyen bir şairin şiirinden bir bölümle bitirmek ve size harika bir emsal sunmak istiyorum,gerçi siz ne anlarsınız ya,neyse.
Önce upuzun, sonra kesik saçın vardı;
Tenin buğdaysı, boyun bir başak kadardı.
içini gıcıklardı bütün erkeklerin
Altın bileziklerle dolu bileklerin.
Açılırdı rüzgârda kısa eteklerin;
Açık saçık şarkılar söylerdin en fazla.
Ne çapkın komşumuzdun sen, Fahriye abla..
