manevi degerlere zerre saygisi olmayan, kafasi asla basmayanlarin anlayamayacagi basvurulardir.
bir insani insan yapan; ne onun dunyaya gelmesine vesile olmus ana-babasidir, ne de kisinin tum uzuvlarinin yerinde olmasidir. yani etten kemikten olmasi kisinin insan olmasina yeterli degildir. kisinin insanligi karsisindakine verdigiyle belirlenir. karsisindaki kisiye davranis sekli, yaklasimi, o kisi icin ifade ettigi sey kisinin kendi insanligini dolayisiyla da degerini belirler. ve kisi ne kadar degerliyse, bizim icin olan onemi de, onceligi de o kadar cok olur.
olayi biraz daha basite indirgeyelim, bir ailenin cocugu olmuyordur. varlarini yoklarini tedavi icin harcarlar, cok slklntl cekerler ve sonunda isteklerine kavusurlar. bir bebekleri olur. o bebek onlar icin ne kadar degerlidir bir dusunsenize. etten kemikten bir varlik sonucta ama onemi, o aile icin ifade ettigi sey ne kadar fazladir.
ve dusunun bebegin bir yasina gelmeden vefat etiigini. o anne bebegin giydigi esyalari senelerce saklar. baslarina birsey gelsin istemez. diyelim ki sakladigi hirkaya birsey oldu. hirka di mi alt tarafi? imalatci uretiyor di mi? gidersin 10-15 milyona alirsin magazadan di mi? bir de seneler gecmis, bebegin kemikleri bile kalmamis, ne anlami var hala saklamanin di mi? o hirka dura dura curusun ya da bir yere takilip sokulsun; o anne dunyayi dar eder herkese. bebegini o an kaybetmis gibi hisseder kendini. anneye, o hirkanin ifade ettigi sey bebegidir. kucuk bir yun parcasi olarak asla gormez.
tipki bir bayragin/topragin turk halkina ifade ettigi deger gibi.
basliga geri donersek, su da var, kimse yavrusunu savasa yollamak istemez, vurulsun-sehit olmaz istemez. ancak uzerinde kendinden sonrakilerle, torunlariyla yasayacagi bir toprak olmadiginda, ya da bulup ama can korkusuyla yasayacagi andaki caresizligine de bir cozum bulmasi gerekir.
