vuranların ceza almalarına yetmeyecek görüntüdür. ister terörist olsun, ister vatan haini olsun, isterse dünya üzerine gelmiş en büyük kötülük olsun. hiç bir evlat, anne babasının gözleri önünde gözünü bu hayata kapatmamalı. kendilerinin ne yaptıkları, ne görüşte olduları umurumda bile değil. insan olanın bu görüntüyü izlediğinde hissedeceği tek duygu üzüntü olmalı. bunu hissetmiyorsa ve "oh olsun" diyebiliyorsa bir insan, empati duygusunu kaybetmiştir ve insan değildir.
bu tarz vahşetleri gördükçe bu ülkede bir çocuk sahibi olmak fikri korkutuyor beni. benim ailem dizginlemeyi başardı beni. gençlik ateşiyle bir çok olayın içine kör gözle dalmak üzereyken frenlediler beni. frenleyemedikleri yerde çekip aldılar. kendileri bir darbe atlatmışlardı. biliyorlardı bu ülke insanı için yapılacak hiç bir fedakarlığı haketmediklerini. bu halk değil miydi kenan evren denilen adamı baş tacı yapan ? şimdi yarınıma bakıyorum. ya ben ailem gibi başarılı olamazsam. ya çocuğuma "önünü görmeden hareket etme, önce aklını kullan" dediğimde kendimi dinletemezsem.
