Aslında fark ettim ki; dua ettiğim tanrı içimde yaşıyor, davranışlarıma karar veriyor. Ya beni yüceltip ya da gitgide yobazlaştırıyor. Sonra tikel bir tanrıya dua etmeyi bıraktım. Tanrının ben olduğuma kanaat getiirdiğimde başladım gerçekleri daha farklı görmeye. Ne kadar körmüşüm meğerse, her ciddi dini kitapla örtüşüyordu bu. Bir şey beni okuyup araştırmaya, daha da öte gözlemlemeye itekliyordu. Daha önce de bunu hissetmeden böyle davranabilirdim ama bu sefer bu bakış açısını kazanamayacaktım.
--spoiler--
