ahmet altan, bülent ersoy'un savaşlar ve gençlerin ölümleri üstüne söyledikleri hakkında şöyle yazmış taraf gazetesinde:
"neredeyse bütün toplum bağıranlarla susanlardan oluşuyor.
"sorunları çözmek için başka yollar varken savaşı övmek ahlaksızlıktır" diyen çıkmıyor.
bir tek bülent ersoy çıktı!
televizyondaki bir canlı yayında "savaşta çocukların öldüğünü söyledi", "anaların yüreğinin yandığını."
savaşperestliğin ortalığı sardı, hiç bedel ödemeden kahraman olma salgınının yayıldığı bir ortamda bu sözleri söylemek kolay iş değil.
gerçek bir cesaret gerektiriyor.
savcı hemen soruşturma açmış.
gazetelerin internet siteleri "tepki yağıyor" başlıklarını atmışlar bile.
savaş isteseydi alkışlayacaklardı.
barış istediğği için lanetliyorlar.
"çocuklar ölmesin" dedi diye linç hareketi başlatmaya hazırlanıyorlar.
itiraf edeyim ki böylesine saygıdeğer bir cesareti bu toplumda az gördüm.
eğer bir tane bülent ersoy yerine on tane bülent ersoy çıksaydı, onun gibi şöhretini, kariyerini sırf " çocukları kurtarabilmek için" tehlikeye atmaya razı, onun çapında ve onun şöhretinde on tane insan çıksaydı, bu ülkede daha az çocuk ölürdü.
ama herkes kendi rahatırı, kendi şöhretini, kendi kariyerini "başkalarının çocuklarından" daha fazla seviyor.
çok akıllı bir tercih belki.
ama çok da yüreksiz bir tercih.
cesareti bu kadar çok öven bir ülkede bu kadar çok korkak olması ne acıklı.
ben çocukken babamın fransa'dan getirdiği bir plak dinlemiştim.
cezayir savaşı sırasında moulodj'nin söylediğği bir şarkı hep kulaklarımda kaldı.
"ben savaşa gitmeyeceğim" diyordu.
benim o fransız şarkıcısını hatırladığım gibi yıllar sonra bir çok insan da ersoy'un sözlerini hatırlayacak.
"çocukları kurtarmak istedi" diyecekler onun için.
üstelik milyonlarca insan, çocukları ölüme göndermek için utanç verici çığlıklar atarken."
