Filmin gidişatı o kadar uysal ki, yaşattıklarını yaşamana izin veriyor adeta. Sindiriyorsun sende olan duyguyu başkasında görüp yanlız olmadığın hissini.
Film kimseyi ön plana çıkarmamış. Herkes ortak, hepsi yüklenmiş sırtına yüklerini, benimki en ağır diye yarışa girmemiş karakterler.
sonunda tüm okulun el ele tutuşup şarkı söylememesi, müdirenin koltuğunu kimseye kaptırmaması, henry'nin kalıcı öğretmen olmayışı, en gerçek çıplaklığı ile bitmesi filmi değerli yapan. Umut vermeden harekete geçmeye tetikleyen akış ve son...
Herkes sefil hayatına geri döndü... Olması gerektiği gibi...
Filmi öneren (bkz: kurgucu) arkadaşıma teşekkürü bir borç bilirim.
