Venedik kenti, yüzlerce yalnızlıktan oluşur. bu onun tılsımıdır. Geleceğin insanının imgelerinden biri. Nietzsche'nin bu gözlemi, yalnız kalabalıklara, kolektif kaygı heyulasına ya da Poe'nun, yığınlar arasında vekaleten bir canlılık bulan Kalabalıkların Adamı'na işaret etmiyor. Burada bir hüner olarak lüks yalnızlığına göndermede bulunuluyor: Yani tüm kentsel tasarımların en nefis ve incelikli inşası olan yalnızlığa. Kente yalnız kalmak için geliyor olabilir miyiz? Ütopyan bireyciliğin modern kentinin dile getirilmeyen öncülüğü işte bu olgudur. Yalnızlık ile tecridi kastetmiyorum. Tecrit doğal bir durumdur; yalnızlık ise kültürün işidir. Tecrit bir dayatmadır, yalnızlık ise bir tercih. **
