filmlerinde yeşil ve tonlarını mutlaka kullanan yönetmen. aslında renk açısından zayıfmış gibi görünen filmler acayip farklı renklere bezenmiştir. en sevilen yanılsaması budur. karanlık kısımları hayal gücünüze bırakır. her filminde mutlaka bir enstrumana yer verir. fiziksel ve ruhsal açıdan çok zıt karakterleri karşı karşıya getirir. sıradan simaları kullanmaz. genellikle büyük çocukların hayal gücüne bir merdiven ya da kuyu olur.The City of Lost Children da bu hayal dünyasını oldukça zorlamıştır. film-noir olarak nitelendirildiği zamanlar olsa da belirgin bir biçime dahil etmenin pek mümkün olmadığı filmler yönetmiştir.
şahsen nasıl bir çocukluk geçirdiğini merak etmiyor değilim. çeşitli travmaları olduğuna inanıyorum. delicatessen filminde bunu bas bas bağırıyordu çünkü. sanki bir sirk, karnaval ya da panayırdaymışsınız gibi hissettirmeye çalışır size kendinizi. zaman zaman başarır.
dekor, kostüm ve görsel renkledirme tekniklerini bir çok yönetmen 2000 li yıllardan sonra öykünsemiştir.
finali genelde izleyiciye bırakır.
