bir öğrencim vardı, kocaman gözleri, benim rimelle bile ancak yarısına getirebileceğim upuzun siyah kirpikleri vardı. Ama o gözler çok boş, anlamsız bakıyorlardı.
Gözlerimizi buluşturamazdık bir türlü.
Bir anormallikti elbette.
Arkadaşına zarar verdi bir gün. Hatasını anlaması için bir köşede sandalyede oturtup bekletecektim. Ne varki sandalyeyi görür görmez koca gözleri açıldı. Oturmamak için direndi. Çünkü sandalyenin rengi "sarı" idi.
Çocuklara meyvelerini yerken izlemeleri için çizgi film açtım. Bizim berkay çizgi filme öyle bir kaptırdı ki kendini, sesimi duyurabilmek için televizyonu kapattım.
Aynı donuk gözlerle etrafına baktı.
Ailesi ile konuştum, rehabilitasyona yönlendirdim ve iki gün sonra beni adeta yıkan haber ile geldiler.
Berkay "otistik"ti.
Nedenine gelecek olursak, televizyondu.
Sadece basit bir televizyon bir insanın hayatını böylesine değiştirebiliyordu işte.
Hem de kalıcı olarak zihnini biçimlendirerek.
