kitabın son kelimesiydi ölüm
''Diğer tüm normal insanlar, krallar, zenginler, asiller, köylüler, esnaflar, babalar, anneler, bebekler, yoksullar, hissizler, sokak insan ve hayvanları, yosunlar, mankenler, suçlular, katiller ve maktüllerde olduğu gibi doğal karşıladı onu da ölüm.''
hangi aklı başında insan ölüm kelimesiyle bitirir ki kitabını. hangi aklı başında insan sonun ölüm olduğunun farkında ki. ölümü okudum ve her kitapta olduğu gibi bir süre üzerine düşündüm kitabı kapatmadan. başlangıçta yazanı değil okuyanı düşündüm. belki dedim bu kitap birisinin okuduğu son kitaptı, belki birisini son kelimeleriydi, belki gördüğü son şeydi son cümlesi kitabın. belki dedim sonra tekrar; yazarın aklından geçen son şeydi bu son cümle. belki o da ölümü doğal karşılamıştır yaşam gibi.
babalar hiçbir şeyden korkmaz sanırdım. benim babam ölümden korkuyor. birileri devam ederken kendisi geride kalmaktan korkuyor, bir gün düştüğünde kalkamamaktan korkuyor, yüreği titriyor bunları düşündükçe, biliyorum çünkü gözlerinden okunuyor izlediği haberlerdeki ölen insanlara olan düşünceleri. uzun süre bakamıyor mesela, yoksa yanda ufak vesikalığı verilen adamın kendine ne kadar benzediği fark ediyor, kafasını çeviriyor üzüntü görünümlü telaşla.
hepiniz tek tek gömülürken ben burada kalıp arkanızdan su döken, çiçek sulayan ve ya kuran okuyan olacağım dermiş gibi bakan gözler gördükçe gülümsüyorum. çünkü kitaplarda, sokakta, otobüste, filmlerde ve ya rüyalarımda gördüğüm insanların çoğu öldü çoktan. ve sende öleceksin. benim az ilerimdeki yerler dolmadı henüz, acele edersen sen kapabilirsin. ve seni de ne diğer insanlar ne de ölüm garipsemeden, gömecekler bir yere.
