geçen gün mutfakta sabah kahvaltısını yaptıktan sonra arkama yaslanıp camdan sızan sabah güneşinin verdiği bir iç huzurla savaşı düşündüm. hiçbir eksiğimiz yok dedim kendi kendime. çocuğumuz var, evimiz var, arabamız var, işimiz var ihtiyaç duyabileceğimiz çoğu şeyide alma gücümüz var ve dünya telaşesi içinde koşturup duruyoruz.
oysa ortadoğu'da hani bize çoook uzak gelen kapı komşumuzda savaş var. siz deyin iç savaş ben diyeyim büyük devletlerin enerji mücadelesi. ama sonuçta kanlı bir yok oluş. milyonlarca insan geride her şeyini bırakarak kaçarken, ben avm'de bir reyonun önünde hangi marka çocuk bezi alayım diye saatlerimi harcıyorum. onlar geceyi bir dağ eteğinde donmamak için birbirine sarılarak geçirirken ben apartman toplantısında yakıt ödeme sistemini tartışıyorum: merkezi mi olsun yoksa ısı pay ölçer ile mi olsun. ben evde oğlumun dizini yere çarptığında ağlamasına ağlarken, pejmürde oradaki çocuklar bombalarından vücutları parçalanıyor.
evet savaş şimdi bizim de kapımızı çaldı. iş yerinde yüksek kattaki odamdan baktığımda gördüğüm koşturan insanlar, bizler, sizler: tarih kitaplarında bahsedilen ve bir nini gibi gelen savaş ile yüzleşmek üzereyiz. 93 harbi'ni Ruslarla yapmış bu topluma Allah bir daha aynısını yaşatmasın diyorum.
