asosyalliğin kitabını yazmış biriyim. yalnızlık hastasıyım, az sayıdaki arkadaşımı ara sıra ayda bir görmek bile zul geliyor. bu durumum canımı çok sıkıyor ama değiştirmek için hiç bişi yapmam. bi kere gördüğüm birini ertesi gün görmemek için elimden geleni yaparım. kimseyi aramam hep davet edilirim ki buda zaten zamanla davetlerin aşırı azalmasına sebep olur. hatta aile eşrafımda bu anlamda benden nefret eder, arayıp sormamam için ağzına geleni söyler ama yine de aramam ben.
