15 askerin artık yazamayacağı şeydir; 122 adet başka düşüncenin askerinden ise söz edemiyorum...
bir acının böylece hissedilmesi, böylece ifade edilmesi onu hafifletmiyor, ağırlaştırıyor. 15 askerin yakınları artık böyle asker mektuplarını başka birilerinden alacaklar... ne acı, ne yazık! daha yazık olan ise, çılgın bir savaş ve ölüm tacirliğinin, yeni asker mektubu yazarlarını kıskacına alması ve kimi sözlük yazarlarının da isterik çığlıklarla bu korkunç gidişe, bu çağ yangınına körükle gitmesi. yeni acılar ve yeni ölümler niye kimsenin umurunda değil? haaa, onlar teferruat, onlar sıradan bir zayiat listesi elemanları... çünkü söz konusu olan vatan!
yanlış vatan tanımları... yanlış vatan savunucuları... yanlış çözümler... çözümsüzlükler... bu vatanın bölünmesini istemeyip de daha akılcı ve insancıl önerileri olanlar, nerdesiniz? asker mektupları kanıyor...
1929'da, doğuda, o günün en modern savaş aracı sayılan uçakların yanında fotoğraf çektirip: isyancı kürtleri bitirdik! diye demeç verenler, o gün nasıl halkımızı yanılttıysa ve isyan sayısı 29'a kadar geldiyse, bugün de bu aldatma sürüyor. demek ki sorunu doğru teşhis edememişiz ve çözümü yanlış yerde aramışız... nasıl yanıltıldığımızı algılamak ise acıma ve adalet duygusunu yitirmemiş kardeşlerimize kalmış...
asker mektupları artık kanamasın! gerçek acıyı onların en yakınındakiler yaşıyor... bize kalan sanal bir acı... ama acı!
