şükür ki geniş bir arkadaş çevrem var. çoğu imam hatipten arkadaşlarım. bu sözlükte buna burun kıvıracak dolu insan var. ancak imam hatip okuyanınız varsa bilirsiniz oranın arkadaşlığı daha bir samimi olur. ya da ne bileyim sadece bizim okul da öyle olmuştur belki. ama genelde gördüğüm bu benim. geneli de on numara insanlar canımı emanet ederim o derece. o 4 seneyi bir daha oku deseler okumazsam ne olayım. alt devreyi ezme durumu olmaz buralarda hatta aksine sahip çıkma durumu olur. ha bazıları akıllı durmazsa o başka mesele tabi. birbirimiz için ettiğimiz kavgalar gözümün önünde durur. ergendik falan filan da mutluyduk be sözlük. hele sınıflar arası maçlar falan sanırsın milli takım da oynuyoruz o derece önemli o maçlar. ders araları tuvalette sigaradan çekilen iki fırt nasıl bir mutluluktur öyle. bokun içinde içersin ama şimdi içtiğim sigaraların hiç birinden o iki fırtın yarı zevkini alamıyorum. hocalara yakalanma korkusuyla beraber kuralları çiğnemenin verdiği o mutluluk, anarşist ruhunu ortaya çıkarır adamın. ders de gizli gizli sıra altında sevdiceğinle mesajlaşırsın. işte der sana bugün çıkamam şu gün çıkarım falan. tabi o zaman watsapp yok. varsa da bizim haberimiz yok. kalp falan da yollayamıyorsun <3 var onu yolluyoruz bizde. sınıflar falan da kız erkek ayrı, binalar bir ancak girişler farklı sadece merdivenden yukarı çıkarken ya da inerken görebiliyorsun. o da aynı merdiven değil. ulan görür müyüm diye volta atarsın oralarda ama görürsen de kızarsın çok dolanma ortada falan diye. böyle de yobazım. bir keresinde ayağımı kırıyordum nerdeyse. gördüm bunu, dedim ulan allah sız çok güzel be ve gelişine duvara bir tekme. gram acı hissetmedim ilk baş. sonradan acıdı tabi duvara tekme attım duvara. duvar. abazalıktan falan da değil. o günlerden bu yana 5 sene falan geçti üniversiteye geldim hala onu bekliyorum. okuduğum bölümü yazarken de onunla ortak karar vererek bu bölümü yazmıştım. şimdi okuyorum ama niye okuyorum hiç bir fikrim yok. ve ya ne amaçla okuyorum. çünkü o yok artık. tamam belli bir yaşa geldim artık hayatın gerçeklerini göz önünde bulundurmam gerekir bunları çok iyi biliyorum. fakat böyle gerçekleri kabullenmek zor oluyor. hele onca senenin üzerine sana gelip artık başkasını sevdiğini söylüyor ya ha şu boğazın oralarda bir yere oturuyor. liseyi konya da okudum şu an istanbuldayım. normalde konya gibi içine daha çok kapanık bir yerden istanbul a gelince ortalığı dağıtmam gerekir. ancak içine çekmiyor ortamlar beni. hiçbirimiz brad pitt değiliz olan varsa allah sahibine bağışlasın da ortalama bir tipim var işte. istesem girebilirim bu ortamlara da gram çekmiyor yav. kuzenim özel bir üniversite de okuyor arkadaşlarıyla falan tanıştım işte kuzen dedi istersen yapalım arayı. güzel kızlarda var içlerinde ama ne bileyim o beni beklemese de benim onu beklemem gerekiyormuş gibi. sanki bunu yapmazsam kendimi karaktersiz şerefsiz biri gibi hissedecekmişim gibi. neyse kalkıp bir sigara yakayım.
