daha 6 veya 7 yaşındayım. ilkokula başladığım zaman. annem heyecanlı ben heyecanlıyım. annemin bir ayağı topaldı ve yüz felciydi. annem bana baktı çantam hazır, her şeyim hazır ve dedi ki: "oğlum; benim halimi görüyorsun. okulda arkadaşların olacak belki benden utanırsın, çekinirsin. arkadaşlarına annem bu demek istemezsin. babanla git istersen olur mu ben yanlış anlamam." hiçbir şey demedim. kapıyı açtım. ayakkabılarımı alıp kapının önüne koydum. sonra annemin de ayakkabılarını alıp kapının önüne koydum. hadi dedim anne, gidiyoruz. annem "emin misin oğlum?" dedi. eminim anne dedim. giydik ayakkabılarımızı tuttum annemin elinden okulun en kalabalık bölgesine kadar ellerini hiç bırakmadan güler yüzlü bir şekilde yürüdük ikimizde. sonra sınıfa girecekken herkesin göreceği şekilde, annemi doya doya öptüm ve sınıfıma girdim.
evet arkadaşlar anne candır. anneye saygısızlık yapmayalım, onları üzmeyelim. bu da aklımdan silinmeyen bir anımdı. annemi mutlu etmek benim görevim.
