Biliyorum bu satırları asla okumayacaksın zaten okumanın çok da önemi yok.Kafamı ne zaman çevirsem sağa duvardaki fotografımızı görüyorum.Eski günler geliyor hep aklıma. Acabalar soru işaretleri geçiyor hep kafamdan acaba diyorum o da beni özlüyor mudur? O da pişman mıdır bu olanlardan? Sonra içimden bir ses durma sana be aptal ara hadi şu kızı diyor.Ama ben bir türlü kendime yedirip de aramıyorum arayamıyorum.Her uyandığımda telefona baktığımda senden gelecek bir mesajın bir aramanın hayalini kurarken bıraktığın bu enkazda hayata tutunmaya çalışıyorum.Kolay olmayacak toparlamak biliyorum. Ama hayatta devam ediyor neticede. Bir yerlerden tutunmak lazım.Her ayrılık derin yaralar açarmış insanın yüreğinde ama bu yara sürekli kanıyor.Biliyorum sen burayı okumayacaksın ama ben bu yazıyı sana yazdım çünkü hâlâ seni seviyorum.
