aynı yerde çalıştığımız edebiyat öğretmeni bir arkadaş bugün bizlere Nedim'den Baki'de gazeller okuyup onları şerh ederken hayranlıkla bakakaldım tıpkı lise yıllarımdaki gibi..."böyle aşklar kaldı mı ya?" diye sesli düşünüvermişim; o sırada edebiyat hocamız kendinden emin bir tavırla "artık internet aşkları var; kalmadı tabi" dedi. haklıyı hocamız.
hakikaten öyle...3-5 gün konuşuyor; sonra hiç görüşmeden ayrılıyor insanlar. ya da hiç ayrılmıyor, ama arayıp sormuyorlar artık birbirlerini.
ya da en küçük hatalarda insanlar ayrılıyor, seven insan aldatma ve şiddet hariç hiçbir durumda ayrılmaz bence, sabır/katlanma yok artık ama...kız ya da erkek diğerini tekrardan barışmaya ikna etmek için çabalasa diğeri resmen ötekini süründürüyor, umursamıyor, "bak peşimden koşuyor" diyor, artık ego savaşları başladı kısacası..."ben senin şuranı kaldıramam, ben senin buranı kaldıramam, sen kimsin ulen" falan diyor. güzel, tatlı sözlerin kalmadığını görüyorsun.
tüm bunlardan sonra sevgiden, sevmekten korkar oluyorsun. belki de gerçekten seveni göremiyorsun.
bazen diyorum keşke böyle 30-40 yıl öncesinde yaşasaydım. sevgiyi kalbimde en derinimde hissedebilseydim...her şeyin sanal olduğu şu dünyada -ve olabildiğince uzak durmaya çalıştığım şu sanal dünyada- reel bir şey olurdu en azından yaşamımda...her şey imtihan biliyorum. bu dünyada olmasa dahi rabb'im ebedi hayatta o gazellerdeki gibi gerçek sevgiyi nasip etsin.
