Her zamanki taksi yolculuğu bitiyor, umarsizca birbirimize "görüşürüz! Dikkat et kendine." Diyor ve evlere dagiliyoruz. Ben binaya girene bekliyor ve taksiciye "gidelim abi." Diyor muhtemelen. Eve cikiyorum. Bir sonraki gun icin bahanem yok.. okey oynanmis, play station da maclar yapilmis ve tatmin olacaklari kadar koyduk mu muhabbeti yapilmis, birbirimize yeterince sarmisiz, yeter, bir sure daha ozlemez kimse kimseyi.
Her saniye ozlemek diye bir sey var mi, yok mu? Bilinmez. Ama ozledigimi farkettigim an, kendi kendime "aa, ben zaten ozluyormusum ki!" Diyorum, ve kendimi avutmaya, dusunmeye basliyorum. Genelde bahanem olmuyor ve arayamiyorum. Arayamamanin verdigi o tarifsiz sizi yerini boyle birini seviyor olmanin Şükrü ve mutluluğuna, iyi olduğunu bilmek ve bununla yetinmeye birakiyor yerini.
Onu ozleyecegini bildigin her andır. Bir saat daha oturup gideceginizi bildigin her andir. Bir daha bir araya gelemeyeceginizi bildigin, bunu da anlatayım da bilsin, sundan da haberi olsun diye düşündüğün her andir. Aklina gelip sana "nasilsin nasil gidiyor" dediğinde de hem sevinir hem ozlersin. "Uff gitsen de bi biz de rahatlasak!" Dediğinde de aslinda o ne demek istedigini cok iyi bilir, ama asla o gözler o sözler ile bulusamayacaktir. Konunun özü budur. Ve her diyalogta, birlikte geçirilen her muhtelif zamanda, hem şükürle hem ozlemle dolarsin ama geleceğin kaygısına bir adim daha yakinsindir artik, artik gözlerin ile gulmeyi ogrenmissindir.
Gitmek her zaman o'na yakışır. Kalanin cani, canani icin sagdir.
