gece yarısının getirdiği yeni bir güne girmeden uyumayı özledim; bugün hasretim dinecek galiba, gözlerim kapanıyor. Ama bunları yazmadan da uyumak istemiyorum. Söylemek istediğim birkaç şey var.
Düşüncelerimden dolayı insanlara haksızlık ettiğimi, bunun da inanılmaz yanlış olduğunu fark ettim bugün. insanların yaptığı bir hareket ya da herhangi bir davranış bana uymuyorsa anında nefret ediyorum. Nefret, benliğimde kolayca oluşabilen bir duygu; sevgi ise bir o kadar zor. "Sevebildiğim" insanların gözünde hiçbir şey olduğumu fark ettiğim bu 5 aralık günü içerisinde, nefretle dolduğum insanların gözünde de bir o kadar çok sevildiğimi fark ettim. Bu durum tüm düşüncelerimi alt üst etti işte.
Neyse ne, hiçbirimiz dört dörtlük değiliz. Hele ki ben, yanlışlar üzerine kurulmuş biriyim. hayatımın geriye kalan bu sürecinde sevgiyi ön plana çıkarmaya çalışacağım, aynı insanlara gösterdiğim gibi.
