içini bomboş hissettiğin an... Ne sevgi ne nefret ne özlem ne kızgınlık...sadece anlamsız kocaman bir boşluk... Evli olarak girdiğin bir odadan bekar olarak çıkmanın canımı çok yakacağını düşünmüştüm ama öle olmuyormuş. Zaten herşeyi bitirmiş oluyorsun o noktaya geldiysen yaşadıklarından daha kötü olmadığını farkediyorsun. Özgür , kendi ayakları üstünde duran bir insansan bir de bazen düşünüp ne saçmalıyor diyebiliyorsun. Ben dedim en azından... Üniversite yıllarımdan beri kendi paramı kazandım ama ne olursa olsun kadınsan seni ezmeyi deniyor en sevdiğin bile... Erkekliğini farklı şekillerde göstermeye çalışmak nasıl bir kafa bilmiyorum. Ben sana baktım ve bu ev benim dediği an bitirdim ben. Belkı çok basit iki cümle gibi gelebilir ama 4 yıl verdiğim emeğin aslında boşa çırpınış olduğunu anlamamı sağladı o iki cümle... Sen ben yoktur evlilikte BiZ vardır... Bir olamıyorsa bir taraf istersen sevginden geber olmuyor. Ben yapamadım en azından. Çok mu mutluyum şu an peki ? Hayır ama HUZURLUYUM... Bir ayda 8 kilo verip günlerce yemek yememenin su bile içememenin haftalarca uyuyamamanın ne demek olduğunu yaşadım... Ve o zamanlarda hayattaki en değerli şeyin aslında kendim olduğuna karar verdim... Evet zordur boşanmak... Keske olmasa denilesi durumdur... iyikilerinin keşkelere dönüştüğü dönemdir... Ama olmuyorsa en doğru karardır...
