size hiç oldu mu bilmiyorum. hani bir yol ayrımına gelirsiniz ya da önemli bir sağlık sorunu yaşarsınız. ardından müthiş bir kaybetme korkusu sarar kalbinizi. söyleyemediklerinizin, yapmadıklarınızın, yaşayamadıklarınızın pişmanlığı, bir yarım kalmışlık duygusu.
işte ben tam da böyle bir şey yaşadım. gidecek ve gelmeyecekmişim hissiyatına ek, sakladığım, yapmadığım, yeterince değer vermediğim ne kadar şey varsa üstüme kabus gibi çöktü.
cidden değişmek lazım. klişe ama hayat geçip gidiyor ve giden anın geri dönüşü yok. bu yüzden düşmekten, kalkmaktan, sevmekten, kavgadan, barıştan kaçmayı tercih edip, izole bir hayatın içinde - mış gibi yapmaktan vazgeçmek yaşamak lazım. hem de hakkını vererek.
