çoğumuzun hayatında bir apartman, bir sokak adından fazlası değil, uzun zamandır. istediği insanlar, istediği şeyler hayatında olunca huzurlu olur herhalde insan. çok uzun zaman geçmişti açıkcası, dolu dolu huzurlu geçirdiğim günlerin üstünden. huzur bi' güzel uyku. vücut iflas edip kendiliğinden gözlerim kapanana kadar uyuyamıyorum. saatlerce debeleniyorum yatakta. insanlar genelde hayatlarına göre hayal kurar ve böyle yaşar. bense hayalime bir hayat kurdum, yaşıyorum. yaşamak dersen. sürekli bi' telefon sesi, bi' haykırış, bi' küfür bekler gibi. geçenlerde taktım hayalimi koluma, belki de o takıldı bilmiyorum şu an. şehrin en izbe ücra köşelerini gezdik. ben kendi içimde yarın yokmuşcasına yaşadım o günü. bizden başka kimse yokmuş gibi. uzun zamandır geçirdiğim en huzurlu gündü o gün. eve geldiğim gibi de huzurlu bi' uyku çekmiştim. fakat bu huzurun yapay olduğunu anlamak o kadar zor geliyo ki sonra insana. yaşadığın uykusuzluğun iki katını yaşatıyo. sen o hayali, muazzam dilimlenmiş ekmeğe, muazzam sürülmüş tereyağı ve reçel sürer gibi dizmişsindir ipe. sonrasında o sana huzur veren hayalin aslında gerçek olmadığını anlamak, ekmeğin reçelli tarafını halıya yapışmış bulmak ve ordan onu kaldırmak kadar acı verir .
