Ata diye bir çocuk vardı. O kadar yaramazdı ki 23 nisanda sınıfı kendi ellerimizle bin bir uğraşla süslemiştik. O kafasına lanetler yağasıca Ata, tavana astığımız tüm balonları patlatmıştı, süsleri yerlerinden sökmüştü. O kadar üzülmüştük ki kimse onunla arkadaş olmak istememişti, sonra da gitti zaten başka okula. Demem o ki; emeğe saygı duyunuz efendim.
