liderlik vasfı son derece gelişmiş amcalardır. Herkesi salak zannederler. Bir de hep ayrıcalık beklerler.
Arabam olmadığı bir dönem otobüse binmek için gişeden bilet almak üzere bekliyorum, hava soğuk, önümde bir hatun var, o gidince sıra bana gelecek. Hatun tam işini bitirdi gişeden ayrıldı, elimde hazır tuttuğum parayı biletçi arkadaşa uzatıp bir bilet isteyecem ki, o sırada nerden çıktığını anlayamadığım bir tür amca zınk diye elindeki parayı biletçiye uzatıverdi. Biran amcaya kafayı gömüp gömmemek arasında tereddütte kaldım, sonra bu düşünceden hemen sıyrılıp sitem ettim :
-ya amca, iyi güzel sıramı aldın da, insan müsaade ister di mi?
+ya acelem var zaten ne sırası alıp gidecem işte.
- ya amca sen bela mısın? medeni olsana biraz, eşek değiliz izin veririz.
amca umursamadı bile, üstüne çemkirdi, sanki ben ona sıramı vermek zorundaymışım gibi, tamam yaşlılara saygı falan ama yine de izin istemek adettendir di mi? Böyle olunca insan kendini resmen salak hissediyor, üstüne amcanın kabadayıvari tavırları, dayanamadım ben de veriştirdim, amca bu sefer hiddetlendi beni dövmekle tehdit etti, şimdi amcayı bi güzel elden geçirsem, millet suçu yine bana bulur, utanmıyor musun derler. Neticede sinirlendiğimle kaldım, ama amca da temiz bir sopadan yırttı.
