Çok acıdır. Hele ki 6 yaşına kadar seni annen baban değil de anneannen büyüttüyse daha da acıdır. Benim anneannem bana hem anne oldu hem baba oldu. Annemden görmediğim ilgiyi ondan gördüm. Yeri geldi bana kızdı yeri geldi tüm dünyaya karşı beni savundu. O kötü haberi aldığımda yemeden içmeden kesildim günlerce ağladım ama gidenin geri gelmeyeceğini en acı şekilde öğrendim. O benim ilk en büyük acımdı. Sonra dedem... Anneannemle birlikte beni büyüten çınarda devrildi. O gün anneannemi kaybettiğim günden daha kötüydü. Uzun süre konuşamadım anlamsız sesler çıkardım babamın attığı tokatla önce bayıldım sonra kendime geldim. Öyle bitmiştim ki son görevimi yapıp onu toprağa koydukları o an yanında olamadım sakinleşemediğim için beni götürmemişlerdi. Herşeye bütün acılara rağmen onlar benim en kıymetlimdir hala. Biliyorum ki beni görüyorlar başarılarıma sevinip başarısızlıklarımı destekliyorlardır. içimi döktüm sevgili yazarlar teşekkürler.
