aynanın karşısında durur ya bütün terkedenlerin mektupları, bembeyaz bir kağıt... diğerlerinden daha beyazmış gibi. sanki daha önce hiç beyaz görmemiş gibi. aldı eline zarfı. incecik pürüzlerini okşayıp yalvarıyordu. veda sözleri çıkmasın. veda sözleri çıkmasın. veda sözle...
açtı sonunu gördü. elveda yazmıyordu. nefes nefese okudu.
''biliyorum zor bir kalbi paylaşmak... üzgünüm. seni üzmek istemiyorum. gidiyorum...''
