sorumluluklarım hep eziyordu beni de şimdi sorumluluk sahibi olmaya çalışırken bir de sorumsuzluklarımın yükünü taşımaktan yorulunca sizi suçlayamayacağımı da anladım, sonra kafamı yedim derken aynaya baktım olduğu yerde duruyordu, psikolojik halimin yüzüme yansımadığını fark edince aynayı kırdım ve yarım kalmış aynaya tekrar baktım görüntüsünü unuttuğum kıvrımları yakalamak üzere, kazanılmış bir zaferin mağrur ve bitkin öznesi olarak gülümsememe alışkın olmayan dokularım gerilmeden dururken. sonrası yine duygusal hikayelerdeki gibi oldu. kırıklarımı temizledim, hiç olmamış bir dünyanın hiç olmayan durgun sularında her güz üstünden geçerken bıraktığı hatıraların yağan yağmura teslim olmuş gidişini unutmaya çalışan bir göçmen kuş misali. çöpün içi bok gibi kokuyordu ve yüzümdeki buruşmayı eskisi gibi burnumdan şakağıma kadar tüm hücrelerimde fark ettim, yaşıyordum. çöpü kapının önüne bıraktım ve ona bir tekme savurdum. işte başa dönmüştüm. çöpün dayanak olduğu bir sıvı bok olduğumu fark edince haznelerimden içeriye nüfuz ettim. sabah bir komşu köpeğinin umrunda olmayı başarmıştım.
