Geçenlerde babam beni okuldan aldı, eve gidiyoruz. ışıklarda durduk, ana yol, çok araba var ama çok insan geçen bir yer değil. Biz tam beklerken karşıdan karşıya bi simitçi abi geçiyordu, elinde simit tepsisi, simitleri falan. Normal yürürken adam birden yere bi yığıldı.. ben o anı hâlâ unutamıyorum. Babam hemen dörtlüleri yaktı, indi arabadan adamın yanına gitti. Babam giderken adam yerinden doğrulmaya çalışıyodu, bi baktık ağzından burnundan kanlar boşalıyor, durumu çok kötü. Biz adama yardım etmeye çalışırken o an adamın söylediği tek şey "abi simitlerimi topla, onlar benim ekmek param.."
Adamı kenara çekti babam simitleri topladı hemen, adama sorduk neyin var ambulans çağıralım dedik. Yok abi zaten yeni izinli çıktım hastaneden, aileme soba almam lazım diyor..
Biz ısrar etsek de istemedi, suyla yüzünü falan yıkadı. Zaten başka adamlar da geldi sonradan, yapabileceğimizi yaptık, simitlerini alıp gitti..
Ekmek parası bu kadar zor kazanılıyor işte, şimdiki gençlerin kafelerde şurda burda gönül rahatlığıyla harcadığı parayı bazıları bu hallerde kazanıyor.. elimizdekilerin, sahip olduklarımızın kıymetini bilmek gerek, en önemlisi şükretmek gerek, Allah'ın verdiği her nimete..
