Düşünebiliyor musun lan, ben sabahın altı buçuğunda işe gitmek zorunda olan birisiyim. Sadece bu bile hayattan sıkılmak için yeterli bir neden. Ayrıca sevmediğim işi yapıyorum. işi sevmediğim halde yeni bir işe geçiş yapamayacak kadar da keyifsizim. Bilirsiniz işte geçişler sancılı oluyor.. Hem kredi taksitlerim ve ödemek zorunda olduğum faturalarım ve ve ve daha bir sürü şeyim var. Tüm bunları bir kenara bırakacak olursak hayatın bana ifade ettiği pek bir şey yok aslında. Hani ne bileyim böyle beni heyecanlandıran bir gelişme bir ışık bir ivme yok. Bildiğin dümdüz bir yol ve ben o yolun üstünde amaçsızca ilerleyip duran bir yolcu.
Gidiyoruz ama nereye amk? Yaş otuza dayanmak üzere, vaziyet kötü. Tarihe not düşelim, bugün pazartesi sabahı ve ben her zamanki gibi yine mutsuzum.
