Olmaması gerekendir bana göre. Anne bir hastalık geçirmiştir veya genetik olarak bir sorun vardır, bilemeyiz. "Ay o da can, allahın verdiğine kıyılır mı?" şeklindeki duygusal tepkilerin kimseye bir faydası yoktur. O çocuk hayat boyu acı çekecek. Anne ve babanın öldüğünü düşünün, kim bakacak ona? Zihinsel veya bedensel engelli, farketmez. Genetik olarak anne ve baba tarafım tamamen sağlıklı bireylerden oluşuyor, o konuda sıkıntım yok. Evleneceğim kişi de öyle olur zaten. Diyelim hamileyken ateşli bir hastalık geçirdim ve çocuğum engelli olacak. Sırf çocuk sahibi olmak için, bencil duygularımı tatmin etmek için, bile bile engelli bir çocuk doğurmam. Ben bakarım, annelik başka bir şey. Ama onu ömür boyu sürecek bir sıkıntıya, acıya itemem. Mantığım devreye girer.
Ayrıca türk ırkının sağlıklı ve genetiği düzgün bireylerden oluşması gerektiğini düşündüğüm için de gebeliği sonlandırırım. Bu benim şahsi fikrim.
Şimdi gelip burada "merhametsiz pis faşist" diye duyar kasmaya da kalkmayın. Bebeklere bayılırım, ölürüm, biterim. Hele anne olursam sevgiden çıldırabilirim bile. Tam da bu yüzden o çocuğa acı çektirmem ve o büyümeden ona veda etmeyi tercih ederim.
Tanrı kimseyi evladıyla sınamasın tabii. Çok zor bir durum olsa gerek.
