ilk kez gece, yatmadan önce dinlediğim Bülent Ortaçgil şarkısı. amacım hızlıca bir göz atmaktı albüme. teker teker geçtim şarkıları, ımm bu iyiymiş, bu biraz eskileri andırıyor filan. sonra denize doğru'ya geldi sıra. sonuna kadar dinledim, dur dedim kendime, bi saniye. güzel bir şarkı bu. hemen kapattım müziği. dayanamadım bi daha dinlemeye, ezberlemekten, anlamsızlaşmasından, artık güzel gelmemesinden korktum. sabah kalktım bir daha dinledim, allah allah bende mi bi acayiplik var, resmen kıyamıyorum şarkıyı dinlemeye. öyle arka arkaya falan mümkün değil. mazallah alışırım, dilime dolanır falan. hep ilk dinlediğimdeki gibi heyecanlandırsın, mutlu etsin istiyorum bu şarkı. günde bir iki kere, o kadar.
