içinde bulunduğum durumdur. lafta sevenim çok fakat derdimi anlatabileceğim, yanında çekinmeden ağlayabileceğim, ağlasam gelip bana sarılıp teselli edecek tek bir kişi bile yok, tam tersi sevgimi sonuna kadar kullanan akbabalarla dolu etrafım, insanın bazen zoruna gidiyo "ulan ben bu kadar mı kötü biriyim ?" diye düşünüyorum bazen ama sonra diyorumki eğer ben bu kadar kötü olsaydım çevremdeki tüm akbabalar en ufak dertlerinde bana koşmazlardı, onlar ağladığında ben onlardan daha çok ağlamazdım, onlar mutlu olduğunda onlardan daha çok mutlu olmazdım ve eğer ben o kadar kötü biri olsaydım şu an bu yazıyı yazarken onlarla güldüğüm anları hatırlayıp "acaba yanlış mı düşünüyorum ?" demezdim. merak ediyorum ; bigün benide gerçekten seven, ağladığımda bana sarılan, mutlu olduğumda benimle mutlu olan bi arkadaşım ya da bir sevgilim olmayacak mı ? insan bazen bunların eksikliğini hissediyor, hele ki değersiz olduğunu her fırsatta hissettiği zamanlarda...
