ağlamak.. hep toplum baskısı altında yaşadım en sert hıçkırıklı ağlamalarımı. ''erkekler ağlamaz''klişesi berlin duvarı gibiydi karşımda. neden ağlamazdı erkekler çünkü güçlüyüz biz. bok güçlüyüz. ilk ne zaman ağladığımı hatırlamam bile ama hiç unutamadığım bitanesi varki çocukluğumu alıp tozlu raflara kaldırdı. dedemi kaybettiğimiz gün hıçkıra hıçkıra ağladım arkamı döndüğümde halam ağlama artık babanen daha çok üzülecek demişti.banane lan çocukları teselli etsin siz ne boka yarıyosunuz. ağzımdan köpükler çıka çıka haykırdım. mezarlıkta 12 yaşında çocukluğunun geçtiği adamın uzerine toprak atmak çok koydu. hiç unutmam 26 aralık günü bardaktan boşalırcasına yağmur yağıyordu üzerimize.kendi kendime düşündüm gökyüzü bile ağlıyor benim ağlamam mı ayıp. o gün bugündür ota boka ağlarım. suriyede ölen çocuklara gezi parkında giden canlara polise askere gerillaya gözyaşı döken her anneye yavrusunu kaybetmiş sokak hayvanına... erkekler ağlamaz diyonuzda erkeksen ağlama..
