Baya küçüğüm o zamanlar 5-6 yaşlarındayım. Mahallede o zamanlar beyblade(şu döndürülerek oynanan zımbırtı) akımı var. Bütün arkadaşlarım sırayla beyblade almıstı, herkes en iyi olmaya çalışıyor beyblade'ine isim takiyor falan. Neyse ben de bizimkilerden istedim. O zamanlar durumlar sıkıntı mıydı hatırlamıyorum. Uzun süre istedikten sonra aldırabilsim beyblade'imi. Yani diyebilirim ki o anki çocukluk hevesim kaçtıktan sonra alabildim. Sans bu ya aldigim beybladeyi de begenmemistim. Neyse daha ilk gün ama nasıl sevincliyim. Ben de çıkıcam yarıstırıcam diye. Neyse ilk gün sabah çıktık biraz oynadık. Simdiki en yakin arkadasim adına onat diyeyim. Bana dedi ki 'seref abim (bizddn 5 yaşbüyuk) bu beybladelere bisey takiyo cok hizli dönüyo gel seninkini de yaptiralim" ben de çocukluk sevindim götürdük. Meğer onat dedigim arkadas abisini ayarlamıs. Serefsiz abisi gozümün önünde kırmıstı beyblademi al simdi oyna demisti. Hicbir sey yapamamıstım. O gun yaşadığım üzüntüyü unutamam. Ne var ki şimdi onat da seref abisi de mahalledeki diğer yasıtlarimda sesini çikaramiyor karşımda. Dervis dervisin arkasina sirayla geciyo.
