aslında yapılabilecek en eğlenceli işlerden biri, tabi bazen ağlanacak hallere de gülüyoruz ama o çok başka. alışınca da bağımlılık yapıyor, okula gitmeyince boşluğa düşüyorsun çünkü senin anlattığın dersi sevmese de senin hatırına öğrenmeye çabalayan genç insanlar oluyor karşında. mesela geçen cuma derslere giremedim, çünkü 1 metre yakınımdakiyle bile anlaşabileceğim kadar sesim çıkmıyordu, okulun bahçesinde topla oyalanıyorlarmış ben gittiğimde, beni görünce "oreja hocaaam dersiniz bize şimdi, ne zaman gireceğiz" diye hep bir ağızdan bağrışmaya başladılar, belki bazılarına göre saçma ama böyle şeyler bana kendimi iyi hissettiriyor. hani anne/babaların gözünde evlatları hep çocuktur derler ya, onun aslında ne kadar doğru olduğunu keşfediyorsunuz çoğu zaman da. geçenlerde ufacık bir alıştırmayı eksiksiz tamamladığı için yıldız çizmiştim birisinin kitabına, ama olay oldu; sözde büyümüş olan öğrencilerim birinci sınıftaymış gibi yıldız savaşlarına tutuştular.* yarın gideceğim mesela, hasret sözleri havada uçuşacak, makyajıma övgüler yağacak vs. çünkü o uzak köylerdeki bütün çocukların hepsi benim öğrencim, bizim hayatımız olabildiğince gerçek, ya sizinki?
