9-10 yaşların da ya var ya yoktum. Okullar kapandı. annem ve babamın çalışıyor olmasından dolayı beni dedemin yanına gönderdiler. Dedem çiftçilik ve hayvancılık yapan biriydi. Bayılırdım oraya gitmeye..
Benim yaşlarım da olan dayımın kızıyla takılırdım genelde.
Birlikte ahır temizler, çökelek peyniri ve domatesleri ekmeğin arasına koydurup sokakta popomuz donana kadar taşlara oturup bir güzel yerdik. Yayık sallar ayran yapardık. Yalın ayak ağaçlara tırmanır, geriye inemezdik..
Yaşasın… hem özgür hem de pistim.. inek gibi kokuyor olsam da mutluydum. taa ki.. bizimkilerin gelip alacağını öğrenene kadar. Sayılı gün çabuk geçermiş derlerdi de inanmazdım. Nasıl geçti üç ay anlamadım.
Eve geldiğimin ertesi günü, benim sürekli kafamı kaşımam annemin dikkatini çekmiş olacak ki, gel bakalım sen buraya deyip benı kucağına yatırıp saçlarıma bakmasın dan sonra kıyamet koptu.
“Bitlenmiş buuuuu. Kafasına baaaak, Gözün kör olmasın senin..
Hemen annemin en yakın arkadaşı çağrıldı. Birlikte benzine batırdıkları tarakla, sonrada babamın eczaneden aldığı ilaçla bitlerimi temizlediler… Üç gün geçmemişti annem yine çığlık çığlığa bağırmaya başladı. "gözü kör olmayasıca bana da bulaştırmış”…:)))
ahahahaaaa! artık anne kız değil ayrıca bit kardeşiydik * ) Çocuk olupta bitlenmeyen ve annesine bulaştırmayan var mıdır acaba?
