gerçek başlık sınırlara takıldı : sevgili evine deplasman diye gitmek istemeyen erkek
çocukluğumuzun sokak aralarında geçtiği yıllarda,yukarı mahallenin çocuklarıyla mahalle maçı yapmışlığımız vardır yahut her türk genci bu olgudan haberdardır.önce mahalle köşesinde toplanırız arkadaşlarla eller omuzda and içeriz,yeneceğiz deriz halbuki hepimizin içinde bir korku vardır yenilmekten korkmayız da ya dayak yersek deriz sonra gideriz çocuklar gibi şenizdir giderken çünkü ogün bir orduyu yeneceğizdir..bunun adına deplasman denir işte gittiğiniz sahaya yabancısınızdır oysaki nerden atak yapacağınızı bilmezsiniz tıpkı sevgilinin evi gibi giderken mahalledeki arkadaşlarla toplanmışsınızdır herkes bi yandan gazlar "olm yengeyi üzme bak","güzel geçinin kavga etmeyin" der yine and içmişsinizdir maç teke tek olacaktır sevgili ev ortamında mutlu mesut edilmelidir önce çiçek alınır sonra içki, sevgiliye telefon açılır tam canım geliyorum demek üzeresinizdir ki sevgili haykırır nerde kaldın der.
rakip takımın taraftarı gibi düşünebilirsiniz o an sevgiliyi sonra eve ulaşır kapıyı çalarsınız kapıyı açan sevgili tezahurata devam eder ama dostanedir bu seferki
"sevdim seni birkere,başkasını sevemem" der kendinizi inönü stadının çimlerinde yatarak gol atmış sergen yalçın hissyatında bulmuşsunuzdur..
derken kapı siz içerdeyken bir kez daha çalar sevgilinin annesi hakem edasında eve gelmiştir 9 kusurlu hareketten herhangi birini yapmayan size "bu zibidi kim" bakışı fırlatır ve kırmızı kart göstererek mahalleye geri gönderir..bir sonraki maç tarafsız sahada olmalıdır mümkünse sevgilinin oturduğu semtten uzak bilinmeyen bir cafe de belkide..yoksa verin topumu oynamıyorum artık ben.
