geçtiğimiz seneydi sanırım, ankaragücü-beşiktaş maçı bitmiş, ankaragücü taraftarları ulus heykelinin oradaki yolu kapatmışlar ortalığı birbirine katıyorlardı, ben ve iki arkadaşım, ve boynumda çok sevdiğim bir kardeşimin hediye ettiği beşiktaş atkısıyla ortalarında kalmıştık, kimim neye kızdığından haberimiz bile yoktu, hatta gerçeği söylemek gerekirse (bir beşiktaşlı olarak utanıyorum) beşiktaşla maç yaptıklarından bile haberim yoktu.
20 yaşlarında bir çocuk yanıma gelerek bu ne lan dedi atkıyı göstererek, birden etrafımızda onlarca kişi oldular, tam linç olmak üzereydik ki, sözü gecen biri olduğunu tahmin ettiğim kişi yanımıza gelerek kalabılığı uzaklaştırmaya çalışmaya başladı, o sırada bana, abi sen manyak mısın, görmüyormusun millet delirmiş, kendimi öldürtecen dedi, bizi o kalabalığın içerisinden de çıkardı.
şimdi düşünüyorum da kucaklarına kadar gelmiş bir beşiktaşlı olarak sanırım çok sanslıydım, o günden sonra ankaragücüne ve taraftarına bir sempati beslemeye başladım, gel zaman git zaman, içlerinden bir kaç kişiyle tanıştık arkadaş olduk, hatta sözleri var, abi bizim beşiktaşlı tek dostumuz sensin diye, saolsunlar.
bizim de kendilerine sözümüz var, çarşı büyüdüğümüz yer, gecekondu yaşadığımız.
