öldüğünü haberlerde duyunca bir yandan neden aklıma gelen ilk kişinin aysun kayacı olduğunu düşünürken, bir yandan da bu yüzden suçluluk duydum. ama en azından dürüstüm.
ve en azından ağzım bir karış açıkken düşündüm bunları. *
doğrusu şu ki o sanki nedense bana hep hiç ölmeyecekmiş gibi gelirdi.
ayrıca bakalım üzülen herkes o yaşları görecek mi, bu konuda da şanslıydı.
sanatı biliyordu ya aslında en çok bu yüzden şanslıydı.
ve üzülen hepimiz aslında kendimize üzülmeliyiz, adımızı yaşatacak naptık şu güne kadar bi durup düşünmeliyiz.
